"Αυτή την εβδομάδα, πάντα με ακολουθεί η βροχή.
Μoνίμως μούσκεμα, περπατάω αργά, γλιστρώντας σε κάθε βήμα πάνω στα φτηνά σανδάλια που φοράω από τα δεκαέξι μου. Ησυχία βρίσκω μόνο στις διαδρομές -όση ώρα ούτε είμαι εκεί απ'όπου έφυγα, ούτε ακόμα εκεί που πηγαίνω. Δεν πηγαίνω πουθενά όμως, απλώς πορεύομαι. Υπό άλλες συνθήκες θα με είχε τρομάξει πολύ αυτό, αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικό. Δεν υπάρχω απλώς, αντίθετα, κάθε μου ανάσα βγαίνει με τόσο κόπο που δεν χωράει καν αμφιβολία για το αν είμαι ζωντανή. Θα με πιστεύατε αν σας έλεγα οτι πεθαίνω;
Όχι. Οτι ζωγραφίζω χαμόγελα πιο εύκολα από τα σκιτσάκια μου; Πάλι όχι μάλλον -αν και κάτι θα έχετε καταλάβει για εμένα. Θέλω να ξεκουραστώ και κάθε βήμα γίνεται όλο και πιο δύσκολο και συγχρόνως όλο και πιο απαραίτητο. Καθένας που έπιασε το χέρι μου για να με βοηθήσει, δεν άργησε να το αφήσει - δεν έσφιξα το δικό μου γύρω του και νόμισε οτι δεν το είχα ανάγκη! Και να που τώρα το σώμα μου, βαραίνει διπλά στους αστράγαλους μου.
Μην πιάσεις το χέρι μου σε παρακαλώ... να, στο επόμενο βήμα... Αλήθεια, δεν έχω ισορροπία!"
"Τι παπαριές μουρμουρίζει αυτή;"
