Τζετ

Αν μπορούσες να με δεις σαν ένα υβρίδιο, σύγχρονου(!) ρομαντισμού και απελπισίας, θα με καταλάβαινες πολύ. Αλλά δεν πρέπει να γίνει αυτό!

Καθυστερημένο μάθημα λογικής και απώλειας. Και ζωής. Αληθινά τώρα. Να μαθαίνεις πράγματα στην ηλικία που προσδιορίζεσαι, πόσο σκληρό!  Η εφηβεία είναι εποχή οικοδόμησης, η δική μας, παραδοχής και συμβιβασμού. Όχι συμβιβασμού στη ζωή, συμβιβασμού με τον εαυτό μας. Τον ίδιο που νομίσαμε οτι ξέρουμε τόσο ώστε να του πλάσουμε το μέλλον. Φτιάξαμε τα σχέδια, απλά λιτά και σαφή -πόσο όμορφο να τα δημιουργείς από το τίποτα! Τώρα θα παλέψουμε για αυτά, χάνοντας τον δρόμο μας άπειρες φορές, μέχρι να καταλήξουμε όσο πιο κοντά τους μπορούμε. (Πώς να μην αγαπάς τη ζωγραφική όσο ποτέ μετά από αυτό!) Και ο συμβιβασμός με κάθε βήμα, νομίζω είναι το πιο σκληρό από όλα -έχεις συνηθίσει τα άλματα, τόσο έντονα αποτυπωμένα ακόμα... Το καλύτερο, που θα κρατήσεις στο μυαλό σου ελπίζω, είναι οτι άσχετα με αυτό, στην εφηβεία μας είχαμε δίκιο.

Τετάρτη

* Λουλούδια από καπνό με φόντο το φως! Σα να βλέπεις σε γρήγορη κίνηση κάτι να φυτρώνει, να αναπτύσσεται και να ανθίζει, αλλά μετά να εξαϋλώνεται. Είναι καλύτερα άραγε έτσι;

* Παρακάτω το ίδιο τραγούδι σε επανάληψη -σα να βολεύεις επιτέλους, κάπου αναπαυτικά, ένα σπασμένο πόδι.

* Πλησιάζει η ώρα και είναι εύκολο να χασομερήσεις όταν είναι τόσο σίγουρη η επόμενη στιγμή -σπάνιες οι ώρες που έχεις αυτή την πολυτέλεια.

* Να κοιτάς το νησί στη μέση της λίμνης και να θες τόσο πολύ να το περπατήσεις! Και κάθεσαι στην όχθη σου να το κοιτάς, με το νερό ανάμεσα σας. Το χαζεύεις και το χτίζεις λίγο λίγο, με μικρούς κόκκους άμμο, που δεν έχεις ιδέα αν θα σταθούν πάνω του -αλλά το βλέπεις να διογκώνεται και μένει να το φτάσεις.
Και όλη σου η στεναχώρια είναι οτι δεν ξέρεις τι να κάνεις ενώ το κοιτάς.

Κυριακή

Σήμερα συνειδητοποίησα οτι υπάρχει περίπτωση ό,τι θυμάμαι να είναι ψεύτικο. Υπάρχει μια σοβαρή περίπτωση να συνέβησαν τελείως διαφορετικά πράγματα σε τελείως διαφορετικά μέρη και να μπέρδεψα τις αναμνήσεις μου με εικόνες. Αν είναι έτσι, πρέπει σήμερα να θεωρήσω για πρώτη φορά την Κυριακή ως αρχή της εβδομάδας και αυτό το απευχόμουν πραγματικά.

Ελπίζω να μην το θυμάμαι αυτό αύριο.

Σάββατο

Το πρωί περιμένεις να σκοτεινιάσει, καπνίζοντας και πίνοντας καφέ. Το βράδυ περιμένεις να έρθει η ώρα να κλείσεις τα μάτια σου. Όταν ξυπνάς περιμένεις να γίνει ο καφές. Και όταν γίνει ο καφές, να κρυώσει ελάχιστα, για να πιείς την πρώτη γουλιά. Μετά περιμένεις να σκοτεινιάσει.

Και όμως όσο περιμένεις κάτι, στην πραγματικότητα είσαι ζωντανός. Θα μπορούσες να εύχεσαι να μην είσαι, αλλά περιμένεις να σκοτεινιάσει. Θα μπορούσες να περιμένεις το φως, αλλά είναι πολύ απαιτητικό. Θα μπορούσες να αγαπάς τον ύπνο, αλλά εκεί έχεις εφιάλτες -και εκεί είσαι ζωντανός.

Δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο, αλλά κάθε επιστροφή, θα ήταν απλώς μία επιστροφή. Θα μπορούσες να τον γυρίσεις μπροστά! Αλλά δεν ξέρεις αν εκεί θα περιμένεις να κρυώσει ο καφές.

Παρασκευή

Και τελικά η ελπίδα αυτή με καταστρέφει; Αν δεν πηγάζει από τη λογική, είναι απλώς για να αντέξω; Ή έτσι κι αλλιώς έχει περισσότερη δύναμη όταν είναι θερμή;

Έτσι κι αλλιώς υπάρχει και μεταλλάσσεται σαν πλαστελίνη. Φροντίζει να αναπτύσσεται όταν την πιέζεις αλλά μετά συρρικνώνεται για να σε αφήσει και εσένα ένα μικρό μπαλάκι μάζας που περιμένει. Αν μείνει πολύ στο κρύο, θα ξεραθεί, αν όμως δεν έχει ζέστη παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Και για κάποιο λόγο αυτά τα δύο είναι διαφορετικά.