Αν μπορούσες να με δεις σαν ένα υβρίδιο, σύγχρονου(!) ρομαντισμού και απελπισίας, θα με καταλάβαινες πολύ. Αλλά δεν πρέπει να γίνει αυτό!
Καθυστερημένο μάθημα λογικής και απώλειας. Και ζωής. Αληθινά τώρα. Να μαθαίνεις πράγματα στην ηλικία που προσδιορίζεσαι, πόσο σκληρό! Η εφηβεία είναι εποχή οικοδόμησης, η δική μας, παραδοχής και συμβιβασμού. Όχι συμβιβασμού στη ζωή, συμβιβασμού με τον εαυτό μας. Τον ίδιο που νομίσαμε οτι ξέρουμε τόσο ώστε να του πλάσουμε το μέλλον. Φτιάξαμε τα σχέδια, απλά λιτά και σαφή -πόσο όμορφο να τα δημιουργείς από το τίποτα! Τώρα θα παλέψουμε για αυτά, χάνοντας τον δρόμο μας άπειρες φορές, μέχρι να καταλήξουμε όσο πιο κοντά τους μπορούμε. (Πώς να μην αγαπάς τη ζωγραφική όσο ποτέ μετά από αυτό!) Και ο συμβιβασμός με κάθε βήμα, νομίζω είναι το πιο σκληρό από όλα -έχεις συνηθίσει τα άλματα, τόσο έντονα αποτυπωμένα ακόμα... Το καλύτερο, που θα κρατήσεις στο μυαλό σου ελπίζω, είναι οτι άσχετα με αυτό, στην εφηβεία μας είχαμε δίκιο.
