Μάιος

Πήγα βόλτα σε μια αδιάφορη μεριά της πόλης, χωμένη σε ένα τρόλεϊ με μεγάλες κεραίες.
Ο ήλιος έκαιγε το λουρί της τσάντας μου, αυτό, τον ώμο μου.
Δεν έβαλα τα γυαλιά μου, γιατί ήθελα να ακούω καθαρά.
Κατέβηκα στη σωστή στάση, στο παγκάκι καθόταν ο Leonard Cohen.
Πέρασα το δρόμο με πράσινο -από καθαρή τύχη- αλλά στην απέναντι όχθη δεν είχε ίχνος, ήταν ένα ερημονήσι.
Κάθησα σε μισή σανίδα για να στρίψω το τσιγάρο μου, αλλά σηκώθηκα όρθια αμέσως -μία δε θα έφτανε για να φύγω από κει.
Περπάτησα όλο το μέρος και βρήκα αρκετές, αλλά κάπνισα όρθια, περπατώντας, γιατί δεν είχα μουσική μαζί μου.
Τα παπούτσια μου έκαναν θορύβους όσο ανάλαφρα κι αν περπατούσα, το ίδιο και η φωτιά που άναβε κι έσβηνε.    
Υποψιάζομαι οτι ποδοπάτησα αρκετά μυρμήγκια, αν και δεν άκουσα άχνα. Απλώς έμεινα με αυτή την αίσθηση.
Αποφάσισα να φύγω την σωστή στιγμή, το μέρος είχε αρχίσει να γίνεται πραγματικά άγριο.

Escalator

Φοράω γυαλιά ηλίου και περπατάω στο κέντρο. Για να μιλήσω σε κάποιον πάντα τα βγάζω και δεν μπορώ να δω γύρω μου καλά, νιώθω οτι έχω παρωπίδες. Νομίζω γι'αυτό τα φοράω σήμερα -είναι πολύ ξεκούραστο καμιά φορά να έχεις παρωπίδες- νομίζω οτι έτσι θα καταφέρω να κάνω ό,τι και αν έχω στο πρόγραμμα -αποκλείεται να παρεκλίνω από την πορεία μου φορώντας σκουρόχρωμα γυαλιά. Γύρω από τα μάτια μου, πάντα έχω την αίσθηση ενός πλαισίου (μωβ) που καδράρει τον κόσμο έτσι ώστε να καταλαβαίνω πώς είναι πραγματικά, οπότε γίνομαι λίγο ασταθής, λίγο φοβισμένη. Σήμερα είμαι ένα περαστικό, κινούμενο σώμα, που δεν θα αγγίξει, δεν θα λάβει κανένα μήνυμα, δεν θα κρατήσει καμία πληροφορία, θα διασχίσει απλώς μια απόσταση μέχρι να καταλήξει στον προορισμό του. Ξέρω ήδη με σιγουριά, οτι καμιά εικόνα δεν θα εντυπωθεί στη μνήμη μου σήμερα (πραγματική ανακούφιση) να τη θυμάμαι για μήνες, αλλά μπαίνω στη διαδικασία να το συνειδητοποιώ, ρισκάροντας να χάσω τα αδιαμφισβήτητα προνόμια του κατευθυνόμενου αντικειμένου. Νομίζω οτι θα χωθώ σε ένα σταθμό του μετρό, θα τα βγάλω, θα με πιάσει ένας μικρός ίλιγγος προσαρμογής και θα αρχίσω να φορτώνω το κεφάλι μου ανεξέλεγκτα μέχρι να χάσω βήματα. "Ένα βήμα να παρεκλίνω τώρα, έχω χαθεί" -μου περνάει από το μυαλό ξαφνικά- και τελικά με την πρώτη σκουντιά χώνομαι στην εκνευριστικά κοντινή κάθοδο.

Ντράμα

*Με τρομάζει η παραμόρφωση. Η πρωινή κοκκινίλα στο μάγουλο είναι ενδιαφέρουσα, το ίδιο και οι μελανιές γύρω από τα γόνατα -αλλά ένα σπυράκι είναι ενοχλητικό!


*Ένα φανάρι αλλάζει χρώματα μόνο του, ούτε πεζοί, ούτε αυτοκίνητα του δίνουν σημασία, κατ' ουσίαν είμαι η μόνη που το προσέχω. Τι αίσθηση εγκατάλειψης!


*Μια κυρία μιλάει για την ταραχή που της προκάλεσε το τελευταίο μυθιστόρημα που διάβασε. Συμφωνώ.
"Το διαβάσατε όλο;"
Ναρκισσισμός, ο υποσυνείδητος.


*Νέα ανακάλυψη: το μπλε πάνω στο κόκκινο δεν βγάζει πάντα μωβ, μπορεί να βγάλει και σκούρο κόκκινο. .Δεν είμαι σίγουρη όμως αν υπάρχει όντως διαφορά.


*Τα χέρια και τα πόδια μου είναι γεμάτα καψίματα, ακουμπάω συχνά αφηρημένα το καυτό ηλεκτρικό καλοριφέρ που το αφήνω δίπλα μου -κρυώνω συχνά. Απροσεξία είναι αυτό;

*Στέκεσαι στην άκρη του πεζοδρομίου και τα ταξί αναβοσβήνουν τα φώτα σα να σου κλείνουν συνωμοτικά το μάτι και πάντα αφήνω να περάσουν 2-3 μέχρι να αποφασίσω να κάνω σήμα.

Άσκηση

"Περπάτα πάνω στο πεζούλι με τα χέρια τεντωμένα και τα μάτια σου καρφωμένα μπροστά, ευθεία. Να δω πώς θα τα πας εκεί."
"Έλα, ζητάω κάτι τρομερό δηλαδή, απλώς πάτα το πόδι σου εδώ και... Έτσι μπράβο."
"Γιατί τρέμεις;"
 "Τρέμεις εσύ; Μα εσύ είσαι βράχος! Εσύ δε λυγίζεις ποτέ! Εσύ! Λογική και σύνεση σε μορφή ανθρώπου! Πώς γίνεται!"
"Μη σταματάς τώρα όμως, είμαι περίεργος."
"Ε... τι; Γιατί;"
"Όχι, εγώ για πλάκα... Ήθελα μόνο να δεις..."
"Μη, έλα, σταμάτα, μη με κάνεις να νιώθω άσχημα, ένα πείραμα ήταν, ένα αστείο."
"Ηρέμησε, τί να κάνω γαμώτο; Τί θες να κάνω;"
"Να, θα ανέβω κι εγώ..."
"Κοίτα! Μα παιχνίδι είναι επιτέλους..."
"Δε μπορώ να σε καταλάβω, κοίταξέ με επιτέλους!"
"..."
"Έλα εδώ... Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα, αλλά είδες, δηλαδή... είδες."
"Δεν μπορώ να σε καταλάβω, μα την παναγία, δηλαδή δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις έτσι."
"Έλα εδώ..."