.
.
.
*Σήμερα καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.
Δεν είναι θέμα εθισμού. Απλώς τελειώνουν κ σβήνουν συνεχώς.
.
.
.
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010
Among the garbage and the flowers
Κάθομαι γερμένη στο παράθυρο, με το μέτωπο κολλημένο στο τζάμι και παρατηρώ τις αστραπές φωτός στ' αριστερά μου. Κάθε τόσο χτυπάω ελαφρά στο γυαλί -αλλά είναι τόσο δροσερό.
Λίγη ώρα πριν, ήμουν με μια φίλη, που χαμογελάει τόσο ζεστά, που σε κάνει να νιώθεις παιδάκι -δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσεις μόνος σου!
Και πριν από λίγα λεπτά μιλούσα με μια άλλη φίλη -το χαμόγελό της είναι ελαφρό, συνήθως λίγο ειρωνικό ή αμήχανο. Ντροπαλή εκφραστικότητα.
Έχει να μου συμβέι χρόνια να ανυπομονώ να μπω στο σπίτι μου.
Ένας φίλος μου, χαμογελάει και βγαίνει ένα ζεστό φως. Τόσο ζεστό ωστέ διαλύει τα σύννεφα από τα μάτια του -και το μυαλό μου.
Και ένας άλλος, χαμογελάει και με κάνει να αγαπάω τη συννεφιά. Κι άλλο.
Το κεφάλι μου πονάει, από μέσα. Οι μικρές συγκρούσεις με το τζάμι είναι σχεδόν ευχάριστες και διαλύονται τόσο απλά, με μία μόνο κίνηση, μια αλλαγή στάσης. Ποιό το όφελος λοιπόν;
Η Αγγελική. Χαμογελάει τόσο πολύ, τόσο απλά. Και όταν δε χαμογελάει, το κάνει και το τελευταίο κύτταρο του σώματός της. Γνήσια ομορφιά.
Έχω και μια φίλη, που τα χαμόγελά μας, λειτουργούν σαν καθρέφτες. Αποτέλεσμα, να φτάνουν στο άπειρο! Ανήλικα χαμόγελα.
...κι έναν φίλο που χαμογελάει τόσο πολύ, που αναγκάζει τους μύες του προσώπου μου να κινούνται ακούσια, τους πιάνει όλη η αισιοδοξία του κόσμου.
Αναρωτιέμαι τί έκφραση να έχω, είμαι πολύ βαθιά τόση ώρα, κοιτάζω γύρω, κλείνω τα μάτια, ανοίγω τα μάτια, ξεκολλάω το μέτωπο μου από το τζάμι, γέρνω το κεφάλι μου τρίβοντας το μάγουλο στον ώμο μου, το ξανασηκώνω. Πρέπει να έχω ύφος τρίχρονου παιδιού που πρωτομπαίνει σε ένα σπίτι. Ασυναίσθητα αφήνομαι να ακουμπήσω πάλι το κεφάλι μου στο τζάμι. Προσπαθώ να διακρίνω εκφράσεις μέσα από περαστικά παρμπρίζ.
Λίγη ώρα πριν, ήμουν με μια φίλη, που χαμογελάει τόσο ζεστά, που σε κάνει να νιώθεις παιδάκι -δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσεις μόνος σου!
Και πριν από λίγα λεπτά μιλούσα με μια άλλη φίλη -το χαμόγελό της είναι ελαφρό, συνήθως λίγο ειρωνικό ή αμήχανο. Ντροπαλή εκφραστικότητα.
Έχει να μου συμβέι χρόνια να ανυπομονώ να μπω στο σπίτι μου.
Ένας φίλος μου, χαμογελάει και βγαίνει ένα ζεστό φως. Τόσο ζεστό ωστέ διαλύει τα σύννεφα από τα μάτια του -και το μυαλό μου.
Και ένας άλλος, χαμογελάει και με κάνει να αγαπάω τη συννεφιά. Κι άλλο.
Το κεφάλι μου πονάει, από μέσα. Οι μικρές συγκρούσεις με το τζάμι είναι σχεδόν ευχάριστες και διαλύονται τόσο απλά, με μία μόνο κίνηση, μια αλλαγή στάσης. Ποιό το όφελος λοιπόν;
Η Αγγελική. Χαμογελάει τόσο πολύ, τόσο απλά. Και όταν δε χαμογελάει, το κάνει και το τελευταίο κύτταρο του σώματός της. Γνήσια ομορφιά.
Έχω και μια φίλη, που τα χαμόγελά μας, λειτουργούν σαν καθρέφτες. Αποτέλεσμα, να φτάνουν στο άπειρο! Ανήλικα χαμόγελα.
...κι έναν φίλο που χαμογελάει τόσο πολύ, που αναγκάζει τους μύες του προσώπου μου να κινούνται ακούσια, τους πιάνει όλη η αισιοδοξία του κόσμου.
Αναρωτιέμαι τί έκφραση να έχω, είμαι πολύ βαθιά τόση ώρα, κοιτάζω γύρω, κλείνω τα μάτια, ανοίγω τα μάτια, ξεκολλάω το μέτωπο μου από το τζάμι, γέρνω το κεφάλι μου τρίβοντας το μάγουλο στον ώμο μου, το ξανασηκώνω. Πρέπει να έχω ύφος τρίχρονου παιδιού που πρωτομπαίνει σε ένα σπίτι. Ασυναίσθητα αφήνομαι να ακουμπήσω πάλι το κεφάλι μου στο τζάμι. Προσπαθώ να διακρίνω εκφράσεις μέσα από περαστικά παρμπρίζ.
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη
Μια μέρα, γνώρισα ένα μυρμήγκι που κουβαλούσε ένα φανερά βαρύ σπόρο σουσάμι!
Προσφέρθηκα να το βοηθήσω στο κουβάλημα. Απάντησε οτι αν ξαλάφρωνε από το -επιβλητικό- φορτίο του, δεν θα του μιλούσε κανείς σε όλη τη διαδρομή.
Το ρώτησα γιατί δεν δοκίμαζε να μιλήσει αυτό πρώτο! Μου είπε οτι δεν είχε τί να πει χωρίς το βάρος του σουσαμιού να το κάνει ενδιαφέρον.
Το ρώτησα γιατί δεν μιλούσε στους άλλους για τη ζωή του. Μου είπε οτι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή ενός μυρμηγκιού αν το ίδιο δεν αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού ή ακόμα καλύτερα, συμπόνιας και οίκτου.
Του είπα οτι και να σταματήσει να κουβαλάει, η σκιά του σουσαμιού, μετά από τόσα χρόνια δεν θα το εγκαταλείψει -οτι μπορεί να είναι σίγουρο.
Με κοίταξε με ελπίδα και αμφιβολία και με αποχαιρέτησε ταλαντευόμενο ανάμεσα σε δύο σκέψεις κι έναν κόκκο σουσάμι.
Σήμερα θυμήθηκα οτι δεν με ρώτησε για τη ζωή μου.
Προσφέρθηκα να το βοηθήσω στο κουβάλημα. Απάντησε οτι αν ξαλάφρωνε από το -επιβλητικό- φορτίο του, δεν θα του μιλούσε κανείς σε όλη τη διαδρομή.
Το ρώτησα γιατί δεν δοκίμαζε να μιλήσει αυτό πρώτο! Μου είπε οτι δεν είχε τί να πει χωρίς το βάρος του σουσαμιού να το κάνει ενδιαφέρον.
Το ρώτησα γιατί δεν μιλούσε στους άλλους για τη ζωή του. Μου είπε οτι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή ενός μυρμηγκιού αν το ίδιο δεν αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού ή ακόμα καλύτερα, συμπόνιας και οίκτου.
Του είπα οτι και να σταματήσει να κουβαλάει, η σκιά του σουσαμιού, μετά από τόσα χρόνια δεν θα το εγκαταλείψει -οτι μπορεί να είναι σίγουρο.
Με κοίταξε με ελπίδα και αμφιβολία και με αποχαιρέτησε ταλαντευόμενο ανάμεσα σε δύο σκέψεις κι έναν κόκκο σουσάμι.
Σήμερα θυμήθηκα οτι δεν με ρώτησε για τη ζωή μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
