Τζετ

Αν μπορούσες να με δεις σαν ένα υβρίδιο, σύγχρονου(!) ρομαντισμού και απελπισίας, θα με καταλάβαινες πολύ. Αλλά δεν πρέπει να γίνει αυτό!

Καθυστερημένο μάθημα λογικής και απώλειας. Και ζωής. Αληθινά τώρα. Να μαθαίνεις πράγματα στην ηλικία που προσδιορίζεσαι, πόσο σκληρό!  Η εφηβεία είναι εποχή οικοδόμησης, η δική μας, παραδοχής και συμβιβασμού. Όχι συμβιβασμού στη ζωή, συμβιβασμού με τον εαυτό μας. Τον ίδιο που νομίσαμε οτι ξέρουμε τόσο ώστε να του πλάσουμε το μέλλον. Φτιάξαμε τα σχέδια, απλά λιτά και σαφή -πόσο όμορφο να τα δημιουργείς από το τίποτα! Τώρα θα παλέψουμε για αυτά, χάνοντας τον δρόμο μας άπειρες φορές, μέχρι να καταλήξουμε όσο πιο κοντά τους μπορούμε. (Πώς να μην αγαπάς τη ζωγραφική όσο ποτέ μετά από αυτό!) Και ο συμβιβασμός με κάθε βήμα, νομίζω είναι το πιο σκληρό από όλα -έχεις συνηθίσει τα άλματα, τόσο έντονα αποτυπωμένα ακόμα... Το καλύτερο, που θα κρατήσεις στο μυαλό σου ελπίζω, είναι οτι άσχετα με αυτό, στην εφηβεία μας είχαμε δίκιο.

Τετάρτη

* Λουλούδια από καπνό με φόντο το φως! Σα να βλέπεις σε γρήγορη κίνηση κάτι να φυτρώνει, να αναπτύσσεται και να ανθίζει, αλλά μετά να εξαϋλώνεται. Είναι καλύτερα άραγε έτσι;

* Παρακάτω το ίδιο τραγούδι σε επανάληψη -σα να βολεύεις επιτέλους, κάπου αναπαυτικά, ένα σπασμένο πόδι.

* Πλησιάζει η ώρα και είναι εύκολο να χασομερήσεις όταν είναι τόσο σίγουρη η επόμενη στιγμή -σπάνιες οι ώρες που έχεις αυτή την πολυτέλεια.

* Να κοιτάς το νησί στη μέση της λίμνης και να θες τόσο πολύ να το περπατήσεις! Και κάθεσαι στην όχθη σου να το κοιτάς, με το νερό ανάμεσα σας. Το χαζεύεις και το χτίζεις λίγο λίγο, με μικρούς κόκκους άμμο, που δεν έχεις ιδέα αν θα σταθούν πάνω του -αλλά το βλέπεις να διογκώνεται και μένει να το φτάσεις.
Και όλη σου η στεναχώρια είναι οτι δεν ξέρεις τι να κάνεις ενώ το κοιτάς.

Κυριακή

Σήμερα συνειδητοποίησα οτι υπάρχει περίπτωση ό,τι θυμάμαι να είναι ψεύτικο. Υπάρχει μια σοβαρή περίπτωση να συνέβησαν τελείως διαφορετικά πράγματα σε τελείως διαφορετικά μέρη και να μπέρδεψα τις αναμνήσεις μου με εικόνες. Αν είναι έτσι, πρέπει σήμερα να θεωρήσω για πρώτη φορά την Κυριακή ως αρχή της εβδομάδας και αυτό το απευχόμουν πραγματικά.

Ελπίζω να μην το θυμάμαι αυτό αύριο.

Σάββατο

Το πρωί περιμένεις να σκοτεινιάσει, καπνίζοντας και πίνοντας καφέ. Το βράδυ περιμένεις να έρθει η ώρα να κλείσεις τα μάτια σου. Όταν ξυπνάς περιμένεις να γίνει ο καφές. Και όταν γίνει ο καφές, να κρυώσει ελάχιστα, για να πιείς την πρώτη γουλιά. Μετά περιμένεις να σκοτεινιάσει.

Και όμως όσο περιμένεις κάτι, στην πραγματικότητα είσαι ζωντανός. Θα μπορούσες να εύχεσαι να μην είσαι, αλλά περιμένεις να σκοτεινιάσει. Θα μπορούσες να περιμένεις το φως, αλλά είναι πολύ απαιτητικό. Θα μπορούσες να αγαπάς τον ύπνο, αλλά εκεί έχεις εφιάλτες -και εκεί είσαι ζωντανός.

Δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο, αλλά κάθε επιστροφή, θα ήταν απλώς μία επιστροφή. Θα μπορούσες να τον γυρίσεις μπροστά! Αλλά δεν ξέρεις αν εκεί θα περιμένεις να κρυώσει ο καφές.

Παρασκευή

Και τελικά η ελπίδα αυτή με καταστρέφει; Αν δεν πηγάζει από τη λογική, είναι απλώς για να αντέξω; Ή έτσι κι αλλιώς έχει περισσότερη δύναμη όταν είναι θερμή;

Έτσι κι αλλιώς υπάρχει και μεταλλάσσεται σαν πλαστελίνη. Φροντίζει να αναπτύσσεται όταν την πιέζεις αλλά μετά συρρικνώνεται για να σε αφήσει και εσένα ένα μικρό μπαλάκι μάζας που περιμένει. Αν μείνει πολύ στο κρύο, θα ξεραθεί, αν όμως δεν έχει ζέστη παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Και για κάποιο λόγο αυτά τα δύο είναι διαφορετικά.

Μάιος

Πήγα βόλτα σε μια αδιάφορη μεριά της πόλης, χωμένη σε ένα τρόλεϊ με μεγάλες κεραίες.
Ο ήλιος έκαιγε το λουρί της τσάντας μου, αυτό, τον ώμο μου.
Δεν έβαλα τα γυαλιά μου, γιατί ήθελα να ακούω καθαρά.
Κατέβηκα στη σωστή στάση, στο παγκάκι καθόταν ο Leonard Cohen.
Πέρασα το δρόμο με πράσινο -από καθαρή τύχη- αλλά στην απέναντι όχθη δεν είχε ίχνος, ήταν ένα ερημονήσι.
Κάθησα σε μισή σανίδα για να στρίψω το τσιγάρο μου, αλλά σηκώθηκα όρθια αμέσως -μία δε θα έφτανε για να φύγω από κει.
Περπάτησα όλο το μέρος και βρήκα αρκετές, αλλά κάπνισα όρθια, περπατώντας, γιατί δεν είχα μουσική μαζί μου.
Τα παπούτσια μου έκαναν θορύβους όσο ανάλαφρα κι αν περπατούσα, το ίδιο και η φωτιά που άναβε κι έσβηνε.    
Υποψιάζομαι οτι ποδοπάτησα αρκετά μυρμήγκια, αν και δεν άκουσα άχνα. Απλώς έμεινα με αυτή την αίσθηση.
Αποφάσισα να φύγω την σωστή στιγμή, το μέρος είχε αρχίσει να γίνεται πραγματικά άγριο.

Escalator

Φοράω γυαλιά ηλίου και περπατάω στο κέντρο. Για να μιλήσω σε κάποιον πάντα τα βγάζω και δεν μπορώ να δω γύρω μου καλά, νιώθω οτι έχω παρωπίδες. Νομίζω γι'αυτό τα φοράω σήμερα -είναι πολύ ξεκούραστο καμιά φορά να έχεις παρωπίδες- νομίζω οτι έτσι θα καταφέρω να κάνω ό,τι και αν έχω στο πρόγραμμα -αποκλείεται να παρεκλίνω από την πορεία μου φορώντας σκουρόχρωμα γυαλιά. Γύρω από τα μάτια μου, πάντα έχω την αίσθηση ενός πλαισίου (μωβ) που καδράρει τον κόσμο έτσι ώστε να καταλαβαίνω πώς είναι πραγματικά, οπότε γίνομαι λίγο ασταθής, λίγο φοβισμένη. Σήμερα είμαι ένα περαστικό, κινούμενο σώμα, που δεν θα αγγίξει, δεν θα λάβει κανένα μήνυμα, δεν θα κρατήσει καμία πληροφορία, θα διασχίσει απλώς μια απόσταση μέχρι να καταλήξει στον προορισμό του. Ξέρω ήδη με σιγουριά, οτι καμιά εικόνα δεν θα εντυπωθεί στη μνήμη μου σήμερα (πραγματική ανακούφιση) να τη θυμάμαι για μήνες, αλλά μπαίνω στη διαδικασία να το συνειδητοποιώ, ρισκάροντας να χάσω τα αδιαμφισβήτητα προνόμια του κατευθυνόμενου αντικειμένου. Νομίζω οτι θα χωθώ σε ένα σταθμό του μετρό, θα τα βγάλω, θα με πιάσει ένας μικρός ίλιγγος προσαρμογής και θα αρχίσω να φορτώνω το κεφάλι μου ανεξέλεγκτα μέχρι να χάσω βήματα. "Ένα βήμα να παρεκλίνω τώρα, έχω χαθεί" -μου περνάει από το μυαλό ξαφνικά- και τελικά με την πρώτη σκουντιά χώνομαι στην εκνευριστικά κοντινή κάθοδο.