Μάιος

Πήγα βόλτα σε μια αδιάφορη μεριά της πόλης, χωμένη σε ένα τρόλεϊ με μεγάλες κεραίες.
Ο ήλιος έκαιγε το λουρί της τσάντας μου, αυτό, τον ώμο μου.
Δεν έβαλα τα γυαλιά μου, γιατί ήθελα να ακούω καθαρά.
Κατέβηκα στη σωστή στάση, στο παγκάκι καθόταν ο Leonard Cohen.
Πέρασα το δρόμο με πράσινο -από καθαρή τύχη- αλλά στην απέναντι όχθη δεν είχε ίχνος, ήταν ένα ερημονήσι.
Κάθησα σε μισή σανίδα για να στρίψω το τσιγάρο μου, αλλά σηκώθηκα όρθια αμέσως -μία δε θα έφτανε για να φύγω από κει.
Περπάτησα όλο το μέρος και βρήκα αρκετές, αλλά κάπνισα όρθια, περπατώντας, γιατί δεν είχα μουσική μαζί μου.
Τα παπούτσια μου έκαναν θορύβους όσο ανάλαφρα κι αν περπατούσα, το ίδιο και η φωτιά που άναβε κι έσβηνε.    
Υποψιάζομαι οτι ποδοπάτησα αρκετά μυρμήγκια, αν και δεν άκουσα άχνα. Απλώς έμεινα με αυτή την αίσθηση.
Αποφάσισα να φύγω την σωστή στιγμή, το μέρος είχε αρχίσει να γίνεται πραγματικά άγριο.