Escalator

Φοράω γυαλιά ηλίου και περπατάω στο κέντρο. Για να μιλήσω σε κάποιον πάντα τα βγάζω και δεν μπορώ να δω γύρω μου καλά, νιώθω οτι έχω παρωπίδες. Νομίζω γι'αυτό τα φοράω σήμερα -είναι πολύ ξεκούραστο καμιά φορά να έχεις παρωπίδες- νομίζω οτι έτσι θα καταφέρω να κάνω ό,τι και αν έχω στο πρόγραμμα -αποκλείεται να παρεκλίνω από την πορεία μου φορώντας σκουρόχρωμα γυαλιά. Γύρω από τα μάτια μου, πάντα έχω την αίσθηση ενός πλαισίου (μωβ) που καδράρει τον κόσμο έτσι ώστε να καταλαβαίνω πώς είναι πραγματικά, οπότε γίνομαι λίγο ασταθής, λίγο φοβισμένη. Σήμερα είμαι ένα περαστικό, κινούμενο σώμα, που δεν θα αγγίξει, δεν θα λάβει κανένα μήνυμα, δεν θα κρατήσει καμία πληροφορία, θα διασχίσει απλώς μια απόσταση μέχρι να καταλήξει στον προορισμό του. Ξέρω ήδη με σιγουριά, οτι καμιά εικόνα δεν θα εντυπωθεί στη μνήμη μου σήμερα (πραγματική ανακούφιση) να τη θυμάμαι για μήνες, αλλά μπαίνω στη διαδικασία να το συνειδητοποιώ, ρισκάροντας να χάσω τα αδιαμφισβήτητα προνόμια του κατευθυνόμενου αντικειμένου. Νομίζω οτι θα χωθώ σε ένα σταθμό του μετρό, θα τα βγάλω, θα με πιάσει ένας μικρός ίλιγγος προσαρμογής και θα αρχίσω να φορτώνω το κεφάλι μου ανεξέλεγκτα μέχρι να χάσω βήματα. "Ένα βήμα να παρεκλίνω τώρα, έχω χαθεί" -μου περνάει από το μυαλό ξαφνικά- και τελικά με την πρώτη σκουντιά χώνομαι στην εκνευριστικά κοντινή κάθοδο.