Ντράμα

*Με τρομάζει η παραμόρφωση. Η πρωινή κοκκινίλα στο μάγουλο είναι ενδιαφέρουσα, το ίδιο και οι μελανιές γύρω από τα γόνατα -αλλά ένα σπυράκι είναι ενοχλητικό!


*Ένα φανάρι αλλάζει χρώματα μόνο του, ούτε πεζοί, ούτε αυτοκίνητα του δίνουν σημασία, κατ' ουσίαν είμαι η μόνη που το προσέχω. Τι αίσθηση εγκατάλειψης!


*Μια κυρία μιλάει για την ταραχή που της προκάλεσε το τελευταίο μυθιστόρημα που διάβασε. Συμφωνώ.
"Το διαβάσατε όλο;"
Ναρκισσισμός, ο υποσυνείδητος.


*Νέα ανακάλυψη: το μπλε πάνω στο κόκκινο δεν βγάζει πάντα μωβ, μπορεί να βγάλει και σκούρο κόκκινο. .Δεν είμαι σίγουρη όμως αν υπάρχει όντως διαφορά.


*Τα χέρια και τα πόδια μου είναι γεμάτα καψίματα, ακουμπάω συχνά αφηρημένα το καυτό ηλεκτρικό καλοριφέρ που το αφήνω δίπλα μου -κρυώνω συχνά. Απροσεξία είναι αυτό;

*Στέκεσαι στην άκρη του πεζοδρομίου και τα ταξί αναβοσβήνουν τα φώτα σα να σου κλείνουν συνωμοτικά το μάτι και πάντα αφήνω να περάσουν 2-3 μέχρι να αποφασίσω να κάνω σήμα.

Άσκηση

"Περπάτα πάνω στο πεζούλι με τα χέρια τεντωμένα και τα μάτια σου καρφωμένα μπροστά, ευθεία. Να δω πώς θα τα πας εκεί."
"Έλα, ζητάω κάτι τρομερό δηλαδή, απλώς πάτα το πόδι σου εδώ και... Έτσι μπράβο."
"Γιατί τρέμεις;"
 "Τρέμεις εσύ; Μα εσύ είσαι βράχος! Εσύ δε λυγίζεις ποτέ! Εσύ! Λογική και σύνεση σε μορφή ανθρώπου! Πώς γίνεται!"
"Μη σταματάς τώρα όμως, είμαι περίεργος."
"Ε... τι; Γιατί;"
"Όχι, εγώ για πλάκα... Ήθελα μόνο να δεις..."
"Μη, έλα, σταμάτα, μη με κάνεις να νιώθω άσχημα, ένα πείραμα ήταν, ένα αστείο."
"Ηρέμησε, τί να κάνω γαμώτο; Τί θες να κάνω;"
"Να, θα ανέβω κι εγώ..."
"Κοίτα! Μα παιχνίδι είναι επιτέλους..."
"Δε μπορώ να σε καταλάβω, κοίταξέ με επιτέλους!"
"..."
"Έλα εδώ... Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα, αλλά είδες, δηλαδή... είδες."
"Δεν μπορώ να σε καταλάβω, μα την παναγία, δηλαδή δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις έτσι."
"Έλα εδώ..."